“Birini sevmek o kişiye karar vermekle başlar”

Yani kalbin işi değildir sevmek, aşık olmak. O süreci sadece beyin yönetir. Ama beyin adı üstünde beyin olduğundan kandırır seni, tüm bunların kalbin işleri olduğuna inandırır, sen de döner kalbini suçlarsın.

Sevmek gibi, pamuk şekeri, dondurma, güneş , nefes, okyanus bir şey, nasıl olur da betondan yapılmış soğuk bir eylemin sonucu olarak doğar? Karar vermek ve sevmek?

Kendini düşündü kadın… Bugüne kadar sevmeye karar verdiği insanların hiç bir ortak noktası yoktu. Bir çok parçaya bölünmüş ve her bir parçası ayrı bir kişiyi öğrenmiş ve tümevarım yapılırsa müthiş bir puzzle gibiydi. Bir çok  farklı parçanın birleşiminden oluşmuş kusursuz bir puzzle.

Genelden özele indiğinde ise her bir parça kopuk, bağımsız ve zayıf. Kendi başına bir şekle sahip olamayacak kadar zayıf ve etkisiz. Bugüne gelebilmek adına atılmış adımlar, basamaklar gibiydi hepsi.

Peki en başında nasıl karar vermişti beyni? Gerçekten karar vermiş miydi yoksa beyin ölümü gerçekleşmiş birinin kararları gibi miydi sevmeleri?

O epik ve destansı kavram, kelimelerle anlatılamayan  şaşkınlık hali yani aşk, daha doğrusu aşk sanılan duygular karıştırmıştı galiba elmalarla armutları. Mandalina ekip portakal bekletmişti. Gerçek aşk, gerçek bir sevginin içinden geçmiyorsa aslında yoktu ki…

Aşk çoğunlukla birbirleri arasında cinsel çekim olan çiftlerin, cinsel hayatlarını paylaşma ihtiyacı duymalarıyla başlayıp, anlık mutlulukları doyum noktasında yaşayıp sonra o anlar geçtiğinde doyumsuzlukların tekrar gün yüzüne çıktığı, en sonda ise tenler birbirlerine iyice alıştıkça, muhabbetler aynılarının tekrarı haline geldikçe ve tabii ki deri altından bir bağ kuramamış olmanın da rüzgarıyla hızlıca bitiveren bir yolculuk olmuş… Hepsi aynı hikayenin bir tekrarı. Hep izlediğimiz.

Ama gerçek bir sevgiden geçen aşkta kusurlar vardır, o kusurların üstünü örtebilmek ve o kusurlarda pes etmemek vardır. Mükemmellik aradığın hiçbir şey mükemmel olmayacaktır, onu mükemmel yapmak sadece emekle olur, istemekle olur ve de içten bir sevgiyle. Gerçek bir aşkın yolu bencillikten geçmez. Bu kendinden vermek demek değildir, kendinden almaktır. Bir başkasını da kendin gibi kabul edebilmektir.

Kendinden alıp kendinden verdiğin kendini takip edip kendinde kaybolduğun bir sonsuz döngüdür, o nedenle sonsuzdur. O nedenle bitti denildiğinde bitmez.

Bitti denildiğinde “Hiç önemli değil. Kalbimin senin tarafından kırılması benim için bir onurdu.” dedirtir. Dedirtmelidir.