Dinle beni, her birimizin bir amacı var değil mi? Para, aşk bunlar umrumda bile değildi. Bir kadın olmak istiyordum. Güçlü bir kadın. Varımı yoğumu tek bir atın üzerine oynadım. Bunun gibi en tehlikeli yolları seçen bir insanın korkak olması mümkün müdür? Tüm yaşam yalnızca tek bir davranışa göre sorgulanıp, yargılanabilir mi?

Tunç Heykel…

İşte zamanı geldi. Tunç heykel karşımda. Onu seyrediyor ve cehennemde olduğumu anlıyorum.

Her şey önceden tasarlanmıştı diyorum size. Benim, tüm bu bakışlar üzerimdeyken elimi şu heykele bastırarak, şu şöminenin karşısında duracağımı önceden tasarlamışlardı. Beni yiyen tüm bu bakışların altında. Kimi, kimleri seveceğim, kimleri öpeceğim, kimleri üzeceğim… Tüm bu etrafımdaki yabancılar tasarlanmıştı.

“Hah, peki ya siz, yalnızca iki kişi misiniz?” , “Bu kadar mısınız? Ben sizleri daha çok sanıyordum!”

Demek cehennem bu! Buna asla inanmazdım.

Acı, ateş, kükürt, odun yığını, ızgara… Hepsi sizsiniz demek! Ah! Ne gülünç!

Kızgın ızgaranın ne gereği var?

Cehennem başkalarıdır!

J. PAUL SARTRE

 

 

“Je ne suis pas moi, mais je voudrais bien”

Ben kendim değilim ama olmak isterim.

 

Kimse ne tam olarak kendisi ne de tam olarak olmak istediği kişi olabilir çünkü özgürlük kendi başına çok da özgür bir kavram değildir.

Sen kendi özgürlüğünü bulmaya çalışırken başkalarını özgürlüğe ulaşma yolunda kısıtlarsın..

Özgürce özgür olamadığından özgürce kendin de olamazsın.

Ama cehennem bu değil.

Kendin olursun, olmazsın… Başkası olursun ya da hiç kimse olursun. Belki de herkesten biraz biraz olursun. Ve bunların hiçbiri cehennem değil.

Ötekinin bir bakışıyla bir nesneye dönüşürüz, bir bakışımızla karşımızdakini ‘şey’leştiririz. Sadece bakarak bile özgürlük yok edilebilir ve birbirimizi bakışlar altında köleleştiririz. Bu çatışma bittiği an ilişki de biter. Yalnızlık yanmaksa eğer, cehennem kuru kalabalıktır. Kupkurudur ve kurutur dallarını. Ve yanmak, kurumaktan çok daha değerlidir.

Okumaya devam edin